این غزل به زنان آزاده ایکه آگاه از حق و حقوق خود هستند اما در سایه سنگین افکار و رسوم غلط توان ایفای آنرا ندارند تقدیم می گردد.

شانه ی مردانه ای کو تا کنم بالین سر

سر بسایم بر فلک چون شمع سوزم تا سحر

هرچه برما می رود از فهم بی آیینه است

وَرنه دهقان قضا برکشت ما دارد نظر

برسر دارم، ندارم شکوه از جلاد خود

بس که عمری خو گرفتم بر دمِ دارو تبر

رونق گلزار هستی از گلِ روی من است

گرچه زخمم میزند هرلحظه خار خیره سر

هرچه آتش می دَمد در کوره عُجب وهوا

گرچه میجوشم ولِیکن ناب می گردم چو زر

بهره ها دارم ولی از عافیت بی بهره ام

در کویرِ نا مرادی تک درختم پر ثمر

بر کتاب عزت و آزادِگی شیرازه ام

وَرنه طوفان حوادث فتنه ها دارد به بَر

چشمه سار نوشم از فیض گلستان وجود

گرمیِ بازار خواهی،ناز نیشم را بخر

بوستانِ زندگی گیرد فروغ از حُسن من

همچو خورشیدم که چندین چشمه دارم از هنر

با حساب ما نسازد جمع و تفریق شما

هستم از حجم شماها در حسابم بیشتر

گر تو کانِ قدرتی،من نیز کان گوهرم

یوسفم باش ودر این سودا زلیخا را نگر

ما خدایانیم(ثالث)خالق عشق وجنون

بندگی کن تا نگردی همچو شیطان دربدر

(ثالث)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: